ARMAĞAN ~ AYDIN AİLESİ

Çanakkale Şehitlerine

Şu Boğaz harbi nedir?
Var mı ki dünyâda eşi?
En kesif orduların
yükleniyor dördü beşi.
Tepeden yol bularak
geçmek için Marmara’ya
Kaç donanmayla sarılmış
ufacık bir karaya.
Ne hayâsızca tehaşşüd ki
ufuklar kapalı!
Nerde gösterdiği vahşetle
'bu: bir Avrupalı'
Dedirir Yırtıcı, his yoksulu,
sırtlan kümesi,
Varsa gelmiş,
açılıp mahbesi,
yâhud kafesi!
Eski Dünyâ,
yeni Dünyâ,
bütün akvâm-ı beşer,
Kaynıyor kum gibi,
mahşer mi,
hakikat mahşer.
Yedi iklimi cihânın
duruyor karşında,
Ostralya'yla beraber
bakıyorsun: Kanada!
Çehreler başka,
lisanlar, deriler rengârenk:
Sâde bir hâdise var ortada:
Vahşetler denk.
Kimi Hindû, kimi yamyam,
kimi bilmem ne belâ...
Hani, tâuna da züldür
bu rezil istilâ!
Ah o yirminci asır yok mu,
o mahlûk-i asil,
Ne kadar gözdesi mevcûd ise
hakkıyle, sefil,
Kustu Mehmedciğin
aylarca durup karşısına;
Döktü karnındaki
esrârı hayâsızcasına.
Maske yırtılmasa hâlâ
bize âfetti o yüz...
Medeniyyet denilen kahbe,
hakikat, yüzsüz.
Sonra mel'undaki tahribe
müvekkel esbâb,
Öyle müdhiş ki:
Eder her biri bir mülkü harâb.
Öteden sâikalar parçalıyor âfâkı;
Beriden zelzeleler
kaldırıyor a'mâkı;
Bomba şimşekleri beyninden
inip her siperin;
Sönüyor göğsünün üstünde
o arslan neferin.
Yerin altında cehennem gibi
binlerce lağam,
Atılan her lağamın yaktığı:
Yüzlerce adam.
Ölüm indirmede gökler,
ölü püskürmede yer;
O ne müdhiş tipidir:
Savrulur enkaaz-ı beşer...
Kafa, göz, gövde, bacak,
kol, çene, parmak,
el, ayak,
Boşanır sırtlara vâdilere,
sağanak sağanak.
Saçıyor zırha bürünmüş de
o nâmerd eller,
Yıldırım yaylımı tûfanlar,
alevden seller.
Veriyor yangını,
durmuş da açık sinelere,
Sürü halinde gezerken
sayısız teyyâre.
Top tüfekten daha sık,
gülle yağan mermiler...
Kahraman orduyu seyret ki
bu tehdide güler!
Ne çelik tabyalar ister,
ne siner hasmından;
Alınır kal'â mı
göğsündeki kat kat iman?
Hangi kuvvet onu,
hâşâ, edecek kahrına râm?
Çünkü te'sis-i İlahi o
metin istihkâm.
Sarılır, indirilir
mevki-i müstahkemler,
Beşerin azmini tevkif edemez
sun'-i beşer;
Bu göğüslerse Hudâ'nın
ebedi serhaddi;
'O benim sun'-i bedi'im,
onu çiğnetme' dedi.
Asım'ın nesli...
diyordum ya...
nesilmiş gerçek:
İşte çiğnetmedi nâmusunu,
çiğnetmeyecek.
Şühedâ gövdesi,
bir baksana,
dağlar, taşlar...
O, rükû olmasa,
dünyâda eğilmez başlar,
Vurulup tertemiz alnından,
uzanmış yatıyor,
Bir hilâl uğruna,
yâ Rab,
ne güneşler batıyor!
Ey, bu topraklar için
toprağa düşmüş asker!
Gökten ecdâd inerek
öpse o pâk alnı değer.
Ne büyüksün ki
kanın kurtarıyor tevhidi...
Bedr'in arslanları ancak,
bu kadar şanlı idi.
Sana dar gelmeyecek
makberi kimler kazsın?
'Gömelim gel seni tarihe'
desem, sığmazsın.
Herc ü merc ettiğin edvâra da
yetmez o kitâb...
Seni ancak
ebediyyetler eder istiâb.
'Bu, taşındır' diyerek
Kâ'be'yi diksem başına;
Ruhumun vahyini duysam da
geçirsem taşına;
Sonra gök kubbeyi alsam da,
ridâ namıyle,
Kanayan lâhdine çeksem
bütün ecrâmıyle;
Ebr-i nîsânı açık türbene
çatsam da tavan,
Yedi kandilli Süreyyâ'yı
uzatsam oradan;
Sen bu âvizenin altında,
bürünmüş kanına,
Uzanırken,
gece mehtâbı getirsem yanına,
Türbedârın gibi
tâ fecre kadar bekletsem;
Gündüzün fecr ile
âvizeni lebriz etsem;
Tüllenen mağribi,
akşamları sarsam yarana...
Yine bir şey yapabildim
diyemem hâtırana.
Sen ki,
son ehl-i salibin
kırarak savletini,
Şarkın en sevgili
sultânı Salâhaddin'i,
Kılıç Arslan gibi
iclâline ettin hayran...
Sen ki,
İslam'ı kuşatmış,
boğuyorken hüsran,
O demir çenberi
göğsünde kırıp parçaladın;
Sen ki,
rûhunla beraber
gezer ecrâmı adın;
Sen ki,
a'sâra gömülsen
taşacaksın...
Heyhât,
Sana gelmez bu ufuklar,
seni almaz bu cihât...
Ey şehid oğlu şehid,
isteme benden makber,
Sana âğûşunu açmış
duruyor Peygamber.
Mehmet Akif Ersoy

Youtube

Twitter

Facebook

Translate

EN ÇOK OKUNANLAR

10 Ağustos 2014 Pazar

ARMAĞAN

0 yorum:

ÖNE ÇIKANLAR